Verslaving kennen we allemaal. Je denkt aan iemand die elke dag drinkt, of iemand die niet zonder coke of pillen kan. Maar achter die symptomen zit vaak iets dat minder zichtbaar is: je ego. Dat deel van jezelf dat constant fluistert dat je meer moet zijn, beter moet presteren, dat je anders niet goed genoeg bent. En soms is datzelfde ego de motor achter je verslaving.

Het masker dat te zwaar wordt

Psychologen bij THE YOUTURN zien het regelmatig: mensen die jarenlang een rol hebben gespeeld die niet bij hen paste. De succesvolle zakenman die eigenlijk liever schilder was geworden. Het extraverte feestbeest dat zich het liefst opkrult met een boek. Het ego vertelt je dat je anders moet zijn. Populairder. Spannender. Succesvoller. Terwijl niemand je gevraagd heeft om die rol te spelen.

Het gemene is dat alcohol en drugs in het begin lijken te helpen. Ze dempen dat stemmetje dat zegt dat je niet goed genoeg bent. Ze geven je het lef om de persoon te zijn die je denkt te moeten zijn. Drie glazen wijn, en ineens kan je netwerken als de beste. Een lijntje coke, en je bent de leukste in de hele kroeg. Het voelt als een oplossing.

De illusie die steeds meer kost

Maar hier wordt het gevaarlijk. Want die persoon die je wordt na een paar glazen of een pilletje, die bestaat niet echt. Die is een illusie. En illusies hebben onderhoud nodig. Steeds meer onderhoud. Waar je eerst twee glazen wijn nodig had om die interessante gesprekspartner te zijn, heb je er nu vier nodig. En volgende maand zes.

Verslavingsdeskundigen waarschuwen dat dit patroon zich afspeelt zonder dat je het zelf doorhebt. Je denkt dat je gewoon van een drankje houdt. Of dat je toevallig in een fase zit waarin je vaker uitgaat. Maar eigenlijk voed je een versie van jezelf die kunstmatig in leven wordt gehouden. En die kunstmatige versie vraagt steeds meer offers.

Wanneer de rekening komt

Bij een privé afkickkliniek Nederland zoals THE YOUTURN komen mensen binnen die jarenlang hebben geprobeerd te zijn wie ze dachten te moeten zijn. Managers die dachten dat ze altijd sterk moesten lijken. Moeders die dachten dat ze perfect moesten zijn. Jongeren die dachten dat ze stoer moesten overkomen. Allemaal hadden ze middelen nodig om die rol vol te houden.

Het bizarre is dat die middelen uiteindelijk precies het tegenovergestelde bereiken. Je wilde succesvol lijken, maar je werk loopt in het honderd. Je wilde erbij horen, maar je isoleert jezelf steeds meer.

De weg terug naar jezelf

Behandelingen in een luxe afkickkliniek Nederland richten zich niet alleen op het stoppen met middelen. Ze helpen je om de vraag te stellen: wie ben ik zonder die drank of drugs? Wat wil ik echt? Niet wat mijn ouders willen, niet wat mijn partner verwacht, niet wat LinkedIn me voorspiegelt. Maar wat ik zelf wil.

Het klinkt simpel, maar voor veel mensen is het de moeilijkste vraag die ze ooit hebben gekregen. Omdat het antwoord betekent dat je moet accepteren dat je misschien niet diegene bent die je ego wil dat je bent. En dat is doodeng. Maar ook bevrijdend.

Want als je eindelijk durft te zijn wie je echt bent, zonder kunstmatige hulpmiddelen, dan ontdek je iets bijzonders: je hebt helemaal niets nodig om jezelf te zijn. Je bent al genoeg.